TUTUNAMAYANLAR

Her yeni doğan gün bir umuda yolculukmuş,hep öyle derdi şairler,oysa ki bu gün anladım ki; her doğan yeni bir gün,başka bir umudun tükenmesi,başka bir tutunamama hikayesidir.

Pamuk ipliğine bağlı bir hayatın neferleriyiz biz tutunamayanlar,ufak bir rüzgar bile yerle bir etmeye yeter bütün hayatımızı,umutlarımızı,hayallerimizi.Başkalaşmış bir hayat biz tutunamayanların yaşadığı,sonu düşünmek asla aklımızın ucundan geçmez,çünkü biz sadece ana odaklanırız,ve bizler en büyük kayıplarımızı o anı yaşarken veririz.

Hayallerimizle sevişiriz biz,tükenmiş her hayalimiz ayrı bir ölümdür bizler için ve aslında bizler her gün ölürüz.Susarız dipsiz bir kuyunun karanlığında,gömeriz umudumuzu o karanlık,dipsizsizliğe.Belkide yaşadığımız tutunamama çabası bir dipsizliktir,bir uçurumdan atlamadır.

Hayatı bozuk bir plak misali ileri geri sararız çaresizce,hep geçmişte kalırız,açamayız yeni sayfa mayfa,göremeyiz gözümüzün dibindekini,neyi yapmaya çalışsak,kimi sevmeye,değer vermeye kalkışsak hep kırılan biz oluruz,çünkü biz tutunamayanlar hep kendimizden daha çok değer veririz karşımızdakine,çünkü biz hep sevdiğimiz,değer verdiğimize ömrümüzü adarken,onlar hep başkalarına verir ömürlerini kaygısızca...

Tutunamamak çoğu zaman bir tercih olsada,aynı zamanda bir çaresizliktir,bir esarettir,bir yalnızlıktır,bir ÖLÜMDÜR!!!