KAR...
Pencereden bakıyorum. Birbiri üzerine düşen kar tanelerini izliyorum. Anneannemin hediye ettiği bir oyuncak geliyor aklıma. Hani şu alt üst ettiğinizde içinde kar taneleri görünümlü cam yüzeyi olan içi sıvı dolu masa süsü. Hatta bazılarında bir kız bir erkek figürü de vardır, el ele tutuşan.
Garip bir yalnızlık hissi kaplıyor içimi. Birbirleriyle adeta sevişen, oynaşan karlar ve tek başına ben. Hüzünlü bir tablodaki durgun dere misali akamıyorum. Burnumu cama yaslayıp, sessizce ve sakin, sakin sadece izliyorum etrafı. İçimden yalvarıyorum lütfen, lütfen gidin geri gidin akmayın gözyaşlarım. Hiç oralı değiller. İki inci tanesi başı çekip diğerlerine de "gelin" diyor "burası oldukça müsait, haydi gelin, az sonra hıçkırıklarda bize eşlik edecek"...
Hatıralar neden uslu durmaz, duramaz ? Oysaki, onlara sıkı sıkı tembih de etmiştim yaramazlık yapmayın diye. Ahh bu zamane duygular işte...
"Sen hayatsın, hatta hayatımın anlamısın" diyor... Ama benim bu sesi duymamam gerekiyor!
Nereye sürükleniyorum ! İçimde olup biten bir çok şeyi bilip, bilmemezlikten gelmek ! En az zarar veren düşümün içine sığınmak istiyorum... Yapabildiğim ve elimden gelebilen sadece bu... Ahh çaresizlik içinde kıvranmak, bir çözüm bulamamak ve o çözümsüzlüğe mahkum olmak nasıl zor bilemezsiniz...
Bir küçüçük zaman aralığı insanı alır bu kadar uzağa götürebilir mi? Neyseki kar yağışı azaldı. Duygularımın kar yağışının hızına endeksli olmasını aklım bir türlü almıyor. Kendi kendime gülmeye başlıyorum, beni gören "ne var, ne oldu ?" dercesine afallamış vaziyette suratıma bakıyor anlamsızca.
"Siz işinize bakın" diyorum. "Nereden bileceksiniz benim niye güldüğümü. Gözlerim yaşardı gülmekten..."
Açıklanması garip, lakin durum bundan ibaret. Şimdilik yalnızlık senfonisi bitti. Ama tekrar kar yağacak. Tekrar birbirleriyle sevişecekler... Yeniden bu rüyayı görmemek adına uyanıyorum...
Sonunda herşeyden vazgeçip bir müzik açıyorum... Hayran olduğum bir grup ve şarkısı. Son sesle dinliyorum...
Yorumlar
Yorum Gönder